Vania

Áður en ég held áfram með söguna mína, verð ég að segja aðra sögu. Þannig er að ég á góða vinkonu sem heitir Vania og er ættuð frá Chile en ólst upp hér eftir að mamma hennar flúði með hana sem kornabarn undan einræði Pinochet. Undanfarin ár hefur hún verið búsett í Los Angeles í Bandaríkjunum vegna þess að hún giftist þarlendum manni. Fyrir nokkru skildu þau en hún bjó áfram í L.A. í nokkurn tíma. Hún átti svo að koma til Kosta Ríka sama dag og ég, 1. júní. Daginn eftir það hringdi ég í mömmu hennar en þá var hún ekki komin og það eina sem ég fékk að vita var að hún hefði lent í „atviki“ á flugvellinum og kæmi daginn eftir. Þegar ég svo loksins hitti hana sagði hún mér sögu sína og ég ætla hér að hafa hana eftir henni eins nákvæmlega og ég mögulega get. 

Að kvöldi 31. maí lagði Vania af stað á flugvöllinn í Los Angeles þar sem hún hafði hugsað sér að taka flugvél til Mexíkó og þaðan til Kosta Ríka og hitta móður sína og systur í fyrsta skipti í langan tíma, og systurdóttur sína í fyrsta skipti, og vera hjá þeim í hálft ár. Eftirvæntingin var skiljanlega ákaflega mikil. Hún hafði pakkað niður í miklum flýti kvöldið áður, eins og venjulega, og þar sem hún var nýbyrjuð á blæðingum pakkaði hún niður túrtöppum. Þar sem þetta var einfalt og fljótlegt flug pakkaði hún niður tveimur stykkjum. 

Klukkan hálftólf um kvöldið stóð hún í rútu sem flutti fólkið frá flugvallarbyggingunni að rananum þar sem flugvélin þeirra stóð og átti að flytja alla farþegana 145 til Mexíkó. Allir farþegarnir voru í þessari einu rútu. Þegar stutt var eftir af ferðinni og sást til flugvélarinnar, varð Vania, sem stóð fremst í vagninum, vör við að eitthvað var ekki í lagi. Rútan keyrði á ógnarhraða og hægði ekki á sér þrátt fyrir að bíllinn sem flutti farangurinn þeirra nálgaðist frá hægri. Allt í einu snarbremsaði bílstjóri rútunnar þannig að mikill hnykkur kom á hana og svo aftur þegar hún stöðvaðist. Vania hafði haldið sér í stöngina sem er uppi undir lofti og við þetta kastaðist hún til og frá og handfarangurinn hennar þeyttist út í buskann. Vania endaði á gólfinu ásamt öllum hinum 144 farþegunum.

Fljótlega kom slökkviliðið á vettvang til að athuga hvort einhver hefði slasast og niðurstaðan var sú að Vania og eldri kona frá Mexíkó voru þær einu sem höfðu meiðst eitthvað að ráði. Allir farþegarnir voru sendir upp á ranann þaðan sem þeir fóru síðan inn í flugvélina, en Vania og mexíkanska konan urðu eftir þar sem þær gátu, þegar hér var komið sögu, lítið hreyft sig. Vania hafði farið úr lið á vinstri úlnlið svo höndin og handleggurinn voru stokkbólgin, auk þess sem henni var farið að vera illt í bakinu. Svo flugvélin fór án þeirra en þær stóðu eftir í rananum og horfðu á hana aka út á flugbrautina. 

Jæja, ég læt þetta nægja í dag. Framhaldið kemur í næstu viku því ég er á leiðinni á ströndina við Karíbahafið í Jamaica-fíling og kem aftur á þriðjudaginn.

Húsmóðirin

Amma Eriks er svona týpísk húsmóðir. Eins og þær voru fyrir þrjátíu árum. Hún vaknar snemma á morgnanna og eldar handa okkur morgunmat: Hrísgrjón og svartar baunir er hitað saman í potti og eins konar sýrður rjómi sett út á og þetta er borðað saman inni í lítilli tortillu. Síðan fáum við líka egg, ristað brauð, ferskan ávaxtasafa og kaffi. Þegar morgunmaturinn er frá er byrjað að elda hádegismatinn, sem er aðalmáltíð dagsins. Síðan er líka eldaður léttur kvöldverður. Við borðum semsagt þrjár heitar máltíðir á dag þessa dagana.

 

Á milli þess sem hún eldar oní mannskapinn fer hún hingað og þangað að hjálpa til, á elliheimili eða eitthvert á vegum kirkjunnar, og er greinilega dugleg við að gefa ölmusu. Um daginn vorum við ein heima og þá komu tveir betlarar að hliðinu (hér eru öll hús umkringd læstum rimlum) og spurðu eftir henni með nafni. Þá var hún vön að gefa þeim eitthvað reglulega. Ég sendi annan í burtu og sagði honum að koma aftur seinna, ég vissi ekki þá hvað það var sem hann vildi, en hinn betlarinn var pínulítil gömul krumpuð kona sem sagði mér allt um aðstæður sínar og ég gat bara ekki sent hana tómhenta í burtu. Ég safnaði því saman 1000 kólumbusum meðal ferðafélaga minna og gaf henni ásamt tveimur mangóum, sem föðurbróðir Eriks hafði komið með úr sveitinni daginn áður. Hún var ánægð með það og bað Guð að blessa mig fyrir. Ekki amaleg laun það.

 Að auki sér amman um eiginmann sinn, afa Eriks, en hann þjáist af vatnssöfnun við heila, sem lýsir sér á svipaðan hátt og alzheimer. Hann þekkir ekki aftur fólk sem hann hefur ekki séð í ákveðinn tíma, man ekki eftir því hvort hann er búinn að borða, en fylgist alltaf vel með klukkunni og spyr okkur oft hvað klukkan er. Þessi myndarlegi maður á besta aldri, sem alltaf var líkamlega mjög vel á sig kominn og ákaflega leikinn í að daðra við konur, er nú allt í einu orðinn gamall maður.

Leiðrétting

Vegna tæknilegra örðugleika reyndist ekki unnt að senda út pistilinn í gær en nú eru vandamálin leyst og hann verður í Víðsjá í dag kl. 5 og síðan á miðvikudögum eftir það.

Víðsjá í dag kl. 5

Ég hvet ykkur til að hlusta á Víðsjá á rás eitt í dag klukkan 5. Þá verður pabbi með pistil héðan og síðan á hverjum miðvikudegi á meðan við erum hér.

Tíminn

Þið verðið að afsaka. Tímamismunurinn milli Íslands og Kosta Ríka er svo mikill að þegar ég segi „í gær“ þá þýðir það eiginlega „í fyrradag“. Þegar ég set inn pistla þá er ekki kominn kvöldmatur hjá mér, en hins vegar er þá kominn nýr dagur hjá ykkur. Í þetta sinn lagði ég mikið á mig til að vera snemma í því, þið getið ekki ímyndað ykkur... Það er semsagt sex tíma munur, sem við græddum þegar við komum hingað. Þannig að við vöknuðum klukkan hálf sjö morguninn sem við fórum af stað og fórum að sofa í Nýju Jórvík klukkan svona hálf ellefu um kvöldið, en vöktum samt í tuttugu tíma. Daginn eftir það vöktum við í um átján tíma svo þið getið ímyndað ykkur þreytuna sem hafði safnast upp. Enda beið ég frá klukkan þrjú um daginn eftir því að klukkan yrði átta svo ég gæti farið að sofa.  

Reyndar er takturinn hér allt öðruvísi en heima. Eins og ég hef sagt áður þá er þetta ekki bara annað land heldur annar heimur, og í þessum heimi er fólki ekki skipt niður í A og B manneskjur. Það eru allir A manneskjur. Meira að segja forhert B manneskja eins og ég fer að sofa klukkan níu eða tíu og vakna klukkan sex. Og mér líður bara miklu betur! Hins vegar veit ég af reynslunni að ég held þessu ekki áfram þegar ég kem heim aftur heldur verð aftur gamla, góða B manneskjan sem ég er vön að vera. Enda er sagt að B manneskjur séu hið skapandi afl í heiminum. Ég sel það samt ekki dýrara en ég keypti það...

Moskítóflugur

Í gær fórum við upp á eldfjall í 2600 metra hæð. Ég hef komið þangað tvisvar áður en það er samt alltaf gaman að sjá gíginn og hvernig hann breytist í áranna rás. Fyrir þremur eða fjórum mánuðum varð víst eldgos þarna og það getur alltaf gerst svo reglan er sú að allir bílarnir á bílastæðinu eiga að snúa fram. Þannig verða allir fljótir að keyra af stað ef eldgos brýst út. Við vorum einstaklega heppin með veður, það var skýjað með köflum en gott skyggni, þótt við hefðum keyrt í gegnum nokkur ský á leiðinni upp. Pabbi, Vala og Gústi fengu síðan nasasjón af rigningunni langþráðu á leiðinni niður aftur, þegar við keyrðum í gegnum rigningarbelti. Því miður fengu þau ekki að fara út úr bílnum til að prófa regnhlífarnar sínar. 

Ég fékk þrjú moskítóbit fyrsta daginn en síðan ekki meir, þrátt fyrir að Vala sé öll útbitin. Í dag hætti ég síðan að hrósa happi því ég fékk fjögur bit í viðbót. Ég held samt að það búi bara moskítófluga í sófastólnum svo besta ráðið er að setjast aldrei framar í þann stól. Húsfreyjan á heimilinu, amma Eriks, fékk sjúkdóm fyrir nokkru sem heitir „dengue“ og smitast milli manna með ákveðinni tegund af moskítóflugu. Sjúkdómurinn lýsir sér á svipaðan hátt og malaría, nema hann kemur ekki upp aftur seinna á ævinni. Sjúklingurinn fær hita, verki um allan líkamann og stundum uppköst og niðurgang og getur legið í rúminu í allt að tvær vikur. Ef hann er hins vegar bitinn aftur af sýktri flugu verður sjúkdómurinn hættulegur þar sem sjúklingurinn fær blæðingar hér og þar um líkamann, jafnvel innvortis, og hann getur dáið. Sjúkdómurinn er landlægur í suðurhluta Bandaríkjanna, Mið- og Suður-Ameríku, Afríku, Suður-Asíu og hluta af Eyjaálfu. Ég er að vona að þessi ákveðna tegund moskítóflugna sé ekki landlæg hér í húsinu... 

Svo er ég enn að venjast verðlaginu hérna. Verðbólga hefur verið talsverð undanfarin ár en mér skilst að hún sé nokkuð stöðug núna. Allt miðast við verðgildi dollars. Ef dollarinn hækkar, hækkar verðlag. Frá því ég var hér fyrst, fyrir 13 árum, hefur dollarinn hækkað um meira en hundrað prósent. Það er erfitt að venjast því að eitthvað sem kostar núna tólf þúsund kólumbusa (colones) sé í rauninni ekki dýrt. Tíu þúsund kólumbusar eru um tólfhundruð krónur. Bjórinn kostar 650 kólumbusa. Og reiknið nú!

Komin til Kosta Ríka

Þegar ég var krakki fór ég ekki í ferðalag nema að taka með mér stílabók og blýant. Síðan skráði ég ferðasöguna í smáatriðum, bókin fór ofan í skúffu þegar ég kom heim og enginn las hana nema ég. Nú eru breyttir tímar. Í dag tek ég með mér tölvuna í ferðalagið og hver sem er getur lesið ferðasöguna mína um leið og ég er búin að skrifa hana. Magnað!

Ég sit semsagt hér í Alajuela í Kosta Ríka með tölvuna mína og nokkur moskítóbit og skrifa þessi orð. Það virtist allt ætla að fara úrskeiðis á leiðinni hingað. Allt gekk á afturfótunum. Það byrjaði á því að við þurftum að hlaupa að hliðinu í Keflavík þar sem við gleymdum okkur svo mikið í pælingum um hvað við ættum eiginlega að kaupa handa heimilisfólkinu í Alajuela. Það varð úr að við keyptum konfektkassa og þrjá brennivínspela.

Þegar við komum til Nýju Jórvíkur sá Vala að taskan hennar var ónýt, hjólið hafði rifnað af þannig að á einu horninu var stórt gat. Það er spurning hvort ekki þurfi að fara í mál við einhvern til að fá þetta bætt.

Á hótelherberginu sem við gistum á var nettenging innifalin í verðinu en við gátum engan veginn tengst því, hvorki með né án snúru. Okkur tókst samt að láta 38 ára gamlan draum pabba rætast og fara upp í Stórveldisbygginguna (Empire State Building). Hann hefur reynt að fara þangað upp síðan 1969; fyrst þá og svo aftur 1988. Svo við ætlum að fara aftur árið 2026 og á 19 ára fresti þaðan í frá.

Við vöknuðum síðan um miðja nótt til að halda áfram ferðinni og aftur lentum við í því að vera síðust inn í vélina. Það var þó ekki vegna slugsaháttar í þetta sinn, heldur vegna þess að við vorum öll búin að steingleyma því að ekki mátti vera með vökva í handfarangri. Brennivínspelarnir þrír enduðu því hjá tollvörðunum eftir árangurslausa tilraun til að hlaupa með þá að innritunarborðinu þar sem móttökurnar voru svipaðar og hjá konunni á ferðaskrifstofunni í Little Brittain sem sagði alltaf bara "Computer says no".

Það síðasta sem fór úrskeiðis var í lendingunni í San José. Nei, það er allt í lagi með flugvélina, ég ætlaði bara að taka mjög mikilvægt skot fyrir kvikmyndina þegar batteríið kláraðist.

Undanfarnar vikur hefur víst rignt mjög mikið hér, en nú þegar við erum komin þá rignir bara ekki neitt! Ferðafélagar mínir eru mjög vonsviknir yfir því, þau eru mjög spennt fyrir hitabeltisrigningunni. Áðan heyrðust dropar falla á laufin á trjánum og svo heyrðist í þrumu í fjarska og pabbi og Gústi lifnuðu allir við og biðu tilbúnir með nýju regnhlífarnar sínar sem þeir keyptu af götusala í miðbæ San José í dag. En svo varð ekkert almennilegt úr rigningunni og ég hef ekki heyrt í þeim síðan. Ég frétti að það væri bara rigning og suddi heima svo ætli við höfum ekki bara tekið góða veðrið með okkur hingað.

Með hitabeltiskveðju

1 dagur í ferð til Kosta Ríka

Í rauninni er minna en einn dagur þangað til við förum en ég hef ekki tíma til að blogga á daginn. Ég á enn eftir að klára að pakka og taka til í tveimur herbergjum. Og vökva blómin. Nágranninn er búinn að fá leiðbeiningar um hvernig á að sjá um kisurnar og húsið er orðið bara nokkuð fínt. 

Á morgun förum við til New York og skoðum okkur um þar í einn dag og síðan höldum við áfram til San José í Kosta Ríka. Planið er að gista fyrst um sinn hjá foreldrum barnsföður míns og hugsanlega verða einhver okkar hjá nágrönnunum. Samkenndin er dáldið meiri þar en hér... Það er um tíu mínútna akstur frá alþjóðaflugvellinum heim til fyrrverandi tilvonandi tilvonandi tengdaforeldra minna.

Fylgist með ferðasögunni hér á thuridurbjorg.blog.is

2 dagar í ferð til Kosta Ríka

Þá er bara morgundagurinn eftir til að undirbúa ferðina og það er enn margt eftir. Svo bættist við að ég þarf að fara aftur til sjúkraþjálfara á morgun vegna stirðleika í hálsi. Frábært!

Það sem allir ferðafélagar mínir þurfa að gera sér grein fyrir nú þegar, áður en við förum af stað, er að við erum um það bil að fara inn í annan heim. Það er ekki nóg með það að augljósu hlutirnir eru ólíkir því sem við eigum að venjast, s.s. loftslagið og arkitektúrinn, heldur má líka eiga von á því að einhverjir fái menningarsjokk stuttu eftir komuna. Ekki að menningin á staðnum sé slæm, heldur bara ólík okkar menningu. Sem dæmi má nefna að allir eru kurteisir í Kosta Ríka. Maður verður var við það strax í flugvélinni þegar einhver segir við flugfreyjuna: "Fyrirgefðu, afsakið, myndirðu vera svo væn að færa mér servéttur?" Enginn ropar eða snýtir sér á almannafæri. Herramennskan lifir góðu lífi, sem er skemmtileg tilbreyting frá hegðun okkar ástkæru íslensku karlmanna, sem nánast ryðjast fram fyrir konurnar inn og út um allar dyr og sleppa svo hurðinni þannig að maður má þakka fyrir að fá hana ekki beint á nefið. Svo kunna þeir líka að dansa. Það dansa allir í Kosta Ríka. Diskótekin eru full af fólki af báðum kynjum að dansa salsa, merengue og fleiri latneska dansa. Hins vegar virðist enginn þar inni vera fullur. Einu sinni sá ég mann á diskóteki sem hagaði sér nákvæmlega eins og hinn típíski fulli Íslendingur og allir voru mjög hneykslaðir. Það endaði með því að honum var hent út.

3 dagar í ferð til Kosta Ríka

Dagarnir líða alltof hratt núna, ég á eftir að gera svo margt áður en við förum. Eitt af því er að taka til í húsinu . Einu sinni tók ég svefnherbergið í gegn og það tók þrjá daga. Svo breytti ég því í borðstofu... Einn stærsti gallinn við að vera einstæð (eða einhleyp) móðir er tímaskorturinn. Það er bara ekki tími til að taka til og þrífa á veturna. Ég rétt kemst yfir þetta lífsnauðsynlegasta: að vaska upp, þvo þvott og þrífa heimilismenn. Annað verður að bíða til sumars. Og ég er bara með eitt barn!

Það er mikill spenningur í gangi á heimilinu. Sá litli gerir ekkert sem hann er beðinn um og má ekki einu sinni vera að því að fara á klósettið. Það eykur reyndar talsvert álagið á þvottvélina. Hann hlakkar svo mikið til að hitta pabba sinn sem hann hefur ekki hitt síðan í ágúst. Ég nota tækifærið og reyni að siða hann til með því að segja að í Kosta Ríka sé til siðs að borða með hnífapörum og alveg bannað að prumpa við matarborðið. Það virkar ekkert sérlega vel.

Meira á morgun...