Blákaldur veruleikinn

Því laust niður í mig rétt í þessu að á morgun hefst blákaldur veruleikinn á ný. Við kennararnir erum svo heppnir að eiga frí í þrjá mánuði á ári, ef við tökum ekki að okkur fjarkennslu á sumrin, og eftir það byrjar stressið aftur. Við vinnum svo sannarlega af okkur fríið á veturna.

En á morgun hefst semsagt önnin með kennarafundi og eftir það verður ekki aftur snúið, stressið heldur innreið sína í líf mitt. Maður hefði haldið að eftir þriggja mánaða afslöppun væri maður vel í stakk búinn til að takast á við annríkið en það er svo undarlegt að það hefur þvert á móti gert mig næmari fyrir stressinu.

Það fyrsta sem ég þurfti að takast á við var að finna pössun fyrir son minn fyrri hluta vikunnar. Ég byrja að vinna á morgun en skólinn hans byrjar ekki fyrr en á fimmtudaginn. Þar sem ég er svo heppin (og nú skrifa ég enn undir grein mína sem birtist á mbl.is þann 4. apríl og lesa má hér) að vera kennari þá er ég í fríi nánast á sama tíma og sonur minn, en það eru ekki allir svo heppnir. Í sumar varð ég vör við miklar vangaveltur, reddingar og stress hjá fólki í kringum mig þegar það var að reyna að púsla saman sumrinu. Foreldrar skiptust á að taka sér frí í vinnunni, ömmur og afar voru nýtt til hins ýtrasta, frænkum og frændum á unglingsaldri var borgað fyrir að passa, o.s.frv. Ég veit sannarlega ekki hvernig einstæðir foreldrar með ung börn á grunnskólaaldri fara að ef þeir eru ekki kennarar.

Ca l'Antonieta

Ég lofaði ykkur, ekki margt fyrir löngu, að setja inn myndir frá Talamanca. Nú er komið að því að efna það loforð, loksins. Tölvan mín nefnilega bilaði um daginn og þar sem það var ekki harði diskurinn þá fékk ég aðra tölvu í dag á meðan ég bíð eftir minni, með mínum eigin harða diski. Já, svona er nú tæknin orðin fullkomin: harði diskurinn úr, harði diskurinn í, áður en hægt er að telja upp að tíu.

En hér koma nokkrar myndir frá þessu yndislega þorpi í fjöllum Katalóníu og húsið sem við gistum í hét Ca l'Antonieta, Hús Antóníu litlu.

     

     

     

Spánverjar

Jæja, þá er dvöl mín hér á Spáni á enda og þar með útstáelsi þessa sumars. Mánuður + þrjár vikur er ansi hátt hlutfall af íslensku sumri. Kannski ég verði meira heima næsta sumar, ef ég helst þá við... En svo þeir sem hafa ferðast til Spánar viti þá er Spánn svo miklu meira en sól og strendur og ég hvet sólardýrkendur til að skoða landið frá annarri hlið næst. Það er svo mikil menning hér og menningararfurinn heillandi, auk þess sem landið er stórt og þó hér séu margar strendur þá er svo miklu meira af fjöllum, skógum, þorpum og fleira sem vert er að kynnast.

Spánverjar eru samt á köflum furðulegt fólk. Ég hef unnið með Spánverjum og mér finnst leiðinlegt að segja það en mér fannst þeir upp til hópa latir. Þeir höfðu sama og ekkert frumkvæði og notuðu hvert tækifæri til að setjast niður, fá sér kaffi, lesa blaðið eða reykja. En um leið og yfirmaðurinn birtist þá fóru þeir á fullt. Svo voru þeir líka síkvartandi: Ég er svo þreyttur / þyrstur / svangur / sveittur, mér er svo heitt / kalt / illt. Maður átti ekki að venjast þessu hjá Íslendingum. Ég finn líka greinilega fyrir þessu hér, á veitingastöðum og börum sérstaklega, en líka á skrifstofum og alls staðar þar sem fólk þarf að afgreiða viðskiptavini. Reyndar skilst mér að það skipti máli hvaðan fólk er, í Kastilíu og Galisíu er fólk víst þjónustulundaðra.

Svo er það þetta með síestuna. Ég held að það tengist letinni. Fólk vinnur frá svona 9 eða 10 til 1 eða 2 og svo frá 5 til 8. Þar af leiðandi virðast manni búðirnar alltaf vera lokaðar og sumar búðirnar eru hreinlega lokaðar allan fyrripartinn, eða er þeim bara lokað snemma? Ég veit það ekki. Það virðist stundum fara eftir því hverju fólk nennir. En yfirleitt eru þær opnar milli 10 og 1:30 og svo aftur frá 5 til 8. Þetta finnst okkur ekki langur afgreiðslutími. Önnur neikvæð afleiðing af þessu er að fólk sér varla börnin sín. Skólinn er frá morgni til klukkan 5 og þá þurfa oft barnapíur að sækja þau og fara með þau á leikvöllinn þangað til foreldrarnir koma heim. Þau sjást þá í svona 1-2 klukkutíma eða þangað til þau fara að sofa. Ekki mjög fjölskylduvænt kerfi.

Ég þurfti að fara til læknis um daginn vegna þrálátrar hálsbólgu. Það var laugardagur svo ég fór á bráðavaktina á opinberum spítala. Það gekk reyndar frekar hratt fyrir sig, ég var heppin að það var fátt fólk að bíða. Ég var auðvitað spurð um sjúkratryggingakortið mitt en ég gat upplýst konuna stolt um það að svoleiðis notuðum við ekki á Íslandi, allir eru hvort sem er sjúkratryggðir. Svo hún tók niður nafn og heimilisfang og svo fékk ég að bíða eftir lækninum. Eftir stutta stund var kallað á mig og ég lýsti einkennum mínum fyrir lækni sem skoðaði hálsinn og skrifaði eitthvað hjá sér. Síðan þurfti ég að fara fram aftur og bíða meira. Skömmu seinna var kallað á mig aftur og þá fékk ég að tala við annan lækni sem spurði mig nokkurn veginn sömu spurninga og skrifaði lyfseðil handa mér. Það var annars vegar upp á pensilín og hins vegar upp á Parasetamól. Ég sagðist nú ekki þurfa Parasetamól þar sem ég hafði enga verki nema þennan í hálsinum. Engu að síður fékk ég lyfseðil upp á Parasetamól, í landi þar sem allt fæst án lyfseðils.

Síðan fór ég heim, og borgaði ekki neitt. Nú er ég að vona að Ísland og Spánn séu með einhvern samning um sjúkratryggingar og að ég fái ekki sendan háan reikning heim til mín eftir mánuð. Í apótekinu fékk ég 12 bréf af pensilíni í duftformi og borgaði (ég hélt fyrst að lyfjafræðingurinn væri að grínast) 1,36 evrur. Þetta er rúmlega 100 kall. Seinna um daginn uppgötvaði ég reyndar að ég hafði fengið of fá bréf, því ég átti að taka þetta þrisvar á dag í viku, en 12 bréf duga ekki nema í 4 daga, það þarf engan lækni til að sjá það. En á lyfseðlinum stóð 12 bréf svo lyfjafræðingurinn sagði áhyggjufullur að ég þyrfti að borga fyrir restina fullu verði. Þar sem ég nennti ekki að fara aftur á spítalann til að fá annan lyfseðil ákvað ég að borga bara. Það voru 3,40 evrur. Ég hætti að hlæja og fór að hugsa um lyfjaverð á Íslandi. Hvers vegna í ósköpunum er lyfjaverð á Íslandi margfalt hærra en á Spáni??

Talamanca, Spáni

Dvölin í hundraðmannaþorpinu Talamanca var í senn afslappandi og ánægjuleg. Ég get virkilega mælt með afslöppunarferð í þetta miðaldaþorp, en fyrstu sögur sem fara af byggð þar eru frá um 960. Ég segi afslöppunarferð, því það er ekki mikið við að vera þar. Það er torgið þar sem barinn er. Þar er allt fullt af fólki fyrir utan um kaffileytið, karlarnir að drekka vermút og spila dómínó, konurnar að gera eitthvað annað. Þegar ég segi "fullt af fólki" þá á ég við svona fjögur eða fimm borð sem fólk raðar sér í kringum. Svo er það búðin við hliðina, en hún var opnuð fyrir um mánuði síðan, þar er líka hægt að sitja fyrir utan og drekka kaldan bjór eða kaupa sér vínflösku á eina eða tvær evrur og þjóra. Þó að flest sé dýrara þar en í súpermarkaðnum í Barselóna þá er bjórinn ódýrari en á barnum og vinsælt að kaupa hann þar og setjast niður fyrir utan.

Reyndar er allt frekar dautt alla vikuna, enda margir sem búa í Barselóna og koma heim yfir helgina. Eða eiga jafnvel sumarhús þar og skreppa uppeftir um helgar. Um helgar lifnar þannig aðeins yfir mannlífinu. Núna um helgina var reyndar stórviðburður. Á hinu torginu, þessu við kirkjuna, spilaði Simfóníuhljómsveit unga fólksins í Barselóna. Bókstaflega allir fóru að hlusta, og jafnvel þótt maður væri bara á svölunum heima hjá sér þá heyrði maður nánast allt sem fram fór, sama hvar í þorpinu maður bjó. Ég fór að hlusta. Úff, ekki var hún nú beysin. Allt frekar vanstillt og hljómaði falskt. Eiður Smári Guðjohnsen kvartaði víst yfir agaleysi í fótboltaliðinu sínu, Barselóna, um daginn. Það var auðheyrt að agaleysið er víðar en í fótboltanum.

Annað sem hægt er að gera í Talamanca er að fara í göngutúra. Þeir eru samt allir niður á við, sem þýðir að það þarf að fara upp aftur . Það er hægt að fara niður að á, og svo er hægt að fara niður að á... og líka niður að á... og svo niður að á. Svo er reyndar líka hægt að fara í hina áttina og sjá nokkrar gamlar minjar, t.d. leirofna og vatnsmyllu. En hvert sem maður fer, endar gönguferðin á erfiðri göngu upp í móti.

En íbúðin sem við gistum í var mjög flott, í húsi frá byrjun 18. aldar með metersþykkum, hlöðnum steinveggjum. Það var meira að segja lurkur á stigapallinum sem hefur verið notaður sem lukt í árdaga, svona ef ske kynni að rafmagnið færi... Ég ætla að setja inn myndir um leið og ég fæ þær sendar, bæði af húsinu og þorpinu. Á meðan getið þið skoðað þetta, ef þið hafið áhuga: http://www.calantonieta.tk Það þarf að tvísmella á takkana neðst og svo þarf að fara neðar og smella á þríhyrninginn (spila). Og verðið? Fáránlegt! 25 evrur á mann fyrir nóttina...

Vinir

Eftir aðeins fjóra daga í Barselóna hef ég eignast vini sem vilja allt fyrir mig gera. Þetta eru auðvitað vinir Bjartar, vinkonu minnar til 25 ára (úff, er ég virkilega svo gömul að ég get hafa átt vini í 25 ár? ) sem býr hér og ég er gestur hjá. Það segir sig sjálft, vinir hennar hljóta að vera gott fólk, hvernig er annað hægt? Þeir sem þekkja Björtu vita hvað ég á við.

En semsagt, mamma er á leiðinni hingað og við ætlum að leigja íbúð í 100 manna fjallaþorpi ekki langt frá Barselóna. Roser, eða móðir hennar, ég man ekki hvor, á þessa íbúð sem er í húsi frá byrjun 18. aldar. Þar ætlum við að vera í nokkrar nætur. Í þorpinu er ein búð og einn bar / veitingastaður, og fullt af börnum, skilst mér. Það sem verra er er að það fer engin rúta þangað eða þaðan nema um helgar. Hægt er að taka lest til næsta bæjar, Terrassa, en síðan þarf maður að redda sér þá 25 km sem eftir eru. En hvað haldið þið? Ég sagði áðan að þetta væru vinir sem vildu allt fyrir mig gera. Jú, Roser ætlar að keyra okkur þangað og Sergio ætlar að sækja okkur!

Kæru vinir á Íslandi: Takið ykkur þessa hegðun til fyrirmyndar .

Svo er hér mynd af okkur Erik á ströndinni í Barselóna á sunnudaginn var.

Laus við ameríska menningu

Ég vænti þess að það sé þá enginn MacDonalds, Burger King eða Taco Bell í forboðnu borginni. Ef svo er þá skil ég vel að Starbucks sé ekki velkomið, enda á keðjan það til að yfirtaka kaffihúsamarkaðinn og spretta upp eins og illgresi út um alla borg, eins og svo margar svona amerískar keðjur. Og svo er kaffið þar ekki einu sinni gott!

Starbucks lokar í Forboðnu borginni