Þegar börnin ala sig upp sjálf

Er það ekki yndislegt þegar börnin ala sig upp sjálf? Ég skrifaði lýsingu á því um daginn þegar sonur minn kenndi sjálfum sér lexíu þegar hann ofsaltaði matinn sinn. Nokkrum dögum seinna vorum við á leiðinni heim úr skólanum (ég þarf að sækja hann á bílnum þar sem hann er í skóla í næsta hverfi) og hann fór að kvarta og kveina yfir því að hann væri aldrei með vinum sínum og að honum leiddist alltaf svo mikið og ég veit ekki hvað og hvað. Hann er náttúrlega einkabarn svo það er að vissu leyti skiljanlegt að maður þurfi að vera með prógramm. Ég sagði ekki neitt.

En svo þagnaði hann eitt augnablik og sagði síðan: "Hvaða endemis vitleysa er þetta í mér! Ég fór til Ragnars í gær og Emils í fyrradag. Ég leik mér heilmikið við vini mína."

Það er spurning hvort ég sé ekki bara að verða óþörf...

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 22.4.2008 kl. 08:30]

Læturðu ekki drenginn bara taka yfir heimilið og uppeldið?  Hann virðist fullfær um það.

Kveðja.

[Þuríður Björg Þorgrímsdóttir, 22.4.2008 kl. 23:46]

Já, hann hefur þroskast eitthvað svo mikið undanfarið...

[Laufey Ólafsdóttir, 28.4.2008 kl. 09:49]

snilld!