Skóladagheimili

Ég er með nokkrar hugmyndir handa Degi og co. Helst vil ég fá einkafund með honum og ræða þetta undir fjögur augu, en hér er ein hugmynd: Meira samstarf milli ÍTR og grunnskólanna í skóladagheimilamálum og afslátt fyrir einstæða foreldra og aðra sem hafa aðeins einfaldar tekjur.

Mig rámar eitthvað í að skóladagheimili hafi verið til hér á árum áður. Ég var bara barn þá en ég man að það hafði einhvern svona neikvæðan blæ yfir sér. Ég þekkti aldrei neinn sem var á skóladagheimili en mamma vinkonu minnar vann á einu þeirra. Þess vegna fékk hún að fara þangað stundum. Hún var líka einstæð.

Skóladagheimilinn hafa ekki lengur neikvæðan blæ yfir sér. Nú þykir sjálfsagt að börnin fari á skóladagheimili eftir skóla, enda fáar mömmur heima við á daginn. Tímarnir hafa breyst. Sem betur fer. Næsta skref er að gera gjaldtöku sanngjarna. Mér finnst nóg að borga formúgu fyrir hádegismatinn. Ég hef áður skrifað grein um gjaldtöku skólanna, nú vona ég að ný borgarstjórn fari að gera eitthvað í þessum málum. Þetta er ekki sanngjarnt, skólinn á að heita gjaldfrjáls en fyrir einstæða foreldra er hann dýrari en leikskólinn.

Félagshyggjan er komin til valda í Reykjavík

Ekki blogg um sprengingu

Þrátt fyrir að mér þyki það lofa góðu að borgarstjórn hægrimanna sé sprungin og í staðinn sé komið fólk sem hugsar um félagsmálin fólksins vegna þá ætla ég ekki að blogga um það. Ónei. Ég ætla að blogga um mig. Ef ég gef sjálfri mér ekki athygli, hver gerir það þá? Ég er í svokölluðu haustfríi núna, það eru tveir aukadagar. Sonur minn fær heila viku! Sem þýðir meiri vinnu fyrir mig. Niðurstaðan er sú að haustfríin jafna sig út og eru óþörf. Betra bara að sleppa þeim. Það er ekki eins og börnin njóti fría þegar foreldrarnir þurfa að vinna og þau þurfa að hendast á milli staða í pössun. Síðustu tveir dagar hafa samt farið í fjarkennsluna, ekki frí.

Það er gráðun í ju jitsu á morgun. Mér finnst ég ekki vera alveg tilbúin. Kann þetta ekki alveg allt. Þeir segja samt að prófið sé eins og einkatími, maður fær alla athyglina. Þessar elskur þarna hjá Sjálfsvarnarskólanum eru yndislegar. Kannski ég bíði fram á fimmtudag. Þetta er bara hvíta beltið...

Á morgun ætla ég á kaffihús og fá mér espresso og stóra súkkulaðikökusneið og Erik fær litla kók og kökuna. Hver vill koma með?

P.S. Skoðanakönnunin hér til hliðar hefur tilgang. En það þarf AÐEINS fleiri þátttakendur, svo endilega segið ykkar skoðun!

Lindyhopfélagið

Ég bloggaði hér um daginn um gengdarlausa fíkn mína í eiturlyf sem heitir Lindy Hop og sagði frá því að neytendur þess héldu úti heimasíðu sem ég þorði ekki að gefa upp, ef ske kynni að viðkvæmar sálir hefðu stolist í tölvu og gætu komist á tengilinn fyrir slysni. Þar sem fíkn mín er óstjórnleg þá ætla ég SAMT að gefa upp slóðina á þessa heimasíðu, en til viðvörunar fyrir áhugasama verð ég að segja frá því að fíknin hefur einnig haft slæm áhrif á fjölskylduna, þar sem hún kemur núna saman á Barnum jafnvel á virkum kvöldum, og er ungviðið dregið með og sett niður Á BAR Í REYKJAVÍK (allir vita náttúrlega að það er stórhættulegt) og látið leika sér í tölvunni á meðan mamman sinnir þessari ónáttúru.

www.lindyravers.com

Og svo er annað: OKKUR VANTAR KONUR! Það er óvenjuleg staða að karlmenn séu í meirihluta í þessum geira, en reyndar bara gott fyrir mig þar sem nú get ég skipt um karlmenn oftar en sokka .

Ooohhh, þetta heilbrigðiskerfi sko...

Þetta er í annað skipti sem ég lendi í því að komast ekki í nauðsynlega meðferð hjá lækni vegna þess að hann er búinn með kvótann sinn þetta árið!!!  Ég velti því bara fyrir mér hvernig hægt er að setja kvóta á lækna um hversu margar meðferðir hann má gefa yfir árið. Vissulega eru þetta dýrar meðferðir en þær eru nauðsynlegar og einmitt þess vegna borgar Tryggingastofnun fyrir þær. Er ekki einhver þversögn í þessu??

Svo ég upplýsi nú hvers konar meðferð þetta er þá get ég sagt ykkur að þetta er leysermeðferð við húðsjúkdómi í andliti. Hann getur verið á mismunandi stigi en ef hann er á háu stigi þá getur hann haft mikil óþægindi í för með sér, m.a. hitatilfinningu þegar borðaður er ákveðinn matur og unglingabólur. Þar að auki lítur maður út eins og róni sem hefur drukkið daglega í tuttugu ár, eða eins og læknirinn minn sagði, þá leit nefið á mér orðið út eins og umferðarljós.

En fyrst verið er að setja kvóta, sem er auðvitað fáránlegt í sjálfu sér, hvers vegna þá ekki frekar að setja kvóta á hvern sjúkling, þannig að hver sjúkingur hafi tækifæri á að nýta sér jafnmarga tíma eða eins marga tíma og tilefni er til? Þetta kerfi veldur bara því að það borgar sig að vera duglegur að mæta fyrri hluta árs, þ.e. frá janúar til maí, því svo er þetta ekki gert á sumrin vegna þess að blessuð sólin passar ekki við meðferðina, til þess að fá sem mest út úr þessu. Seinni hluta ársins er það svo bara happdrætti hversu oft maður fær að koma og þeir sem ekki komust oft fyrri hluta árs missa þá bara af lestinni!

Tvöfalt heilbrigðiskerfi

Víða um heim viðgengst tvöfalt kerfi í heilbrigðismálum. Annað er ókeypis og hitt ekki. Oft er það svo að maður fær betri þjónustu ef maður borgar fyrir hana. Það á líka við í heilbrigðiskerfinu. Ef þú átt peninga þá færðu betri þjónustu.

Á Íslandi erum við bara með eitt kerfi: Það sem þarf að borga fyrir. Það kostar hátt í 4000 krónur að fara til sérfræðings. Ég hef borgað 9000 krónur fyrir myndatöku af innviðum höfuðs míns. Faðir minn borgaði um daginn 20.000 krónur fyrir hjartarannsókn. Sem betur fer kostar ekkert ennþá að eignast barn.

Að vissu leyti er betra að vera með tvöfalt kerfi en íslenskt kerfi. Maður hefur þó möguleika á ókeypis þjónustu. Hins vegar eru ýmsir gallar á tvöföldu kerfi. Ég hef nokkra reynslu af opinberu heilbrigðiskerfi á Spáni og í Mið-Ameríkuríkinu Kosta Ríka. Í báðum löndum er tvöfalt kerfi og opinbera kerfið er ókeypis. Lyfin á Spáni eru hræódýr og í Kosta Ríka eru þau ókeypis á spítulunum. Frábært, ekki satt? Jú, og nei.

Reynslan að fara á opinbera spítala á stað þar sem einnig er einkarekið heilbrigðiskerfi er ekki mjög skemmtileg. Biðin er skelfilega löng og þjónustan ópersónuleg. Manni líður eins og fiski á færibandi. Bíða í þessari röð, setjast og bíða, inn út, læknirinn lítur varla á mann, bíða svolítið meira, inn þarna, rekinn öfugur út. Á Spáni þurfti ég að tala við tvo lækna, annar spurði mig út úr og hinn gaf mér lyfseðil. Sá var reyndar svo mikið að flýta sér að hann gerði mistök á lyfseðlinum.

Er þetta það sem við viljum hér? Eitt kerfi þar sem fólk fær almennilega og persónulega þjónustu af því að það borgar fyrir hana og annað ókeypis þar sem þarf að afgreiða fólk hratt af því að flestir fara þangað? Á Íslandi er öll heilbrigðisþjónusta góð og persónuleg, nema kannski helst á bráðadeildinni, þar sem oft er yfirfullt af sjúklingum. Enda þurfum við að borga fyrir hana. Við höfum semsagt ekkert val.

En ég vil ekki hafa val. Ég vil geta reitt mig á að ég hafi alltaf efni á að fara til læknis. Og ég vil líka geta reitt mig á að ég fái persónulega þjónustu. Eina leiðin til þess er að hafa einfalt heilbrigðiskerfi, ókeypis.

Smá upplyfting, skammdegið er handan við hornið!

Þegar allt er í klessu og lífið virðist á hraðri niðurleið þá er ekkert betra en asnalega skemmtilegt lag flutt af hreinum snillingi til að lyfta sér upp og gleyma öllu sem skiptir máli. Ég sé mitt innra sjálf í þessari söngkonu. Smellið á myndina.

Nú ef það dugar ekki þá gerir þessi belja það örugglega!

 Er ekki lífið betra núna?!!

Við fáum þá að vera með!

Jóhanna Sigurðardóttir er uppáhaldsmanneskjan mín um þessar mundir! Ég veit ekki hvað er langt síðan beðið var um að staða einstæðra foreldra yrði könnuð, gott ef það var ekki Jóhanna sjálf, en aldrei kom neitt áþreifanlegt út úr því. En þá var Jóhanna auðvitað í stjórnarandstöðu og það er ekki hefð fyrir að taka mark á svoleiðis fólki. Við hjá Félagi einstæðra foreldra erum einstaklega heppin að Jóhanna settist í þennan ráðherrastól í ár og ég hef trú á því að hún standi við orð sín.

Og í þetta sinn fáum við að vera með í að tilnefna í nefndina, en skemmst er að minnast fjölskyldunefndarinnar sem síðasta ríkisstjórn skipaði en leyfði okkur ekki að koma nálægt. Það hefur ekkert heyrst frá þeirri nefnd í LANGAN tíma. Ætli hún sé dauð?

Nefnd skipuð til að fjalla um stöðu einstæðra og forsjárlausra foreldra

Jafnrétti hvað??

Um daginn lenti ég í samræðum við einn nemanda minn, sem reyndar er frænka mín líka, sem kannski skýrir hennar djúpu hugsun þrátt fyrir ungan aldur . Hún sagði mér ýmislegt sem ég vissi ekki og varð þess valdandi að ég skildi eitt og annað. Eitt af því sem hún sagði mér var að margar unglingsstelpur spila sig heimskari en þær eru til að ganga í augun á strákunum. Og það virkar! Svo það segir okkur álíka mikið um strákana eins og stelpurnar, ekki satt? Hún sagðist einmitt eiga eina svona vinkonu, sem segir alltaf: "Ha? Hvað er það?" jafnvel þótt hún viti fullvel um hvað er verið að tala. Er þetta virkilega sexí núna? Að vera heimskur? Í eina tíð þótti sexí að vera gáfaður (og fallegur líka, auðvitað), er það liðin tíð hjá unga fólkinu?

Ég veit ekki mikið um "krúttkynslóðina", er þetta hún? Mér virðist jafnrétti kynjanna vera á miklu undanhaldi hjá unga fólkinu núna. Ég hef heyrt sögur um að stelpurnar vilji helst giftast ríkum mönnum og verða heimavinnandi húsmæður . Ég er víst ekki ein um þessa skoðun.

Stefnum við á einkaframtakið í almannaþágu?

Ég hef aldrei skilið hvers vegna sumum finnst þurfa að skipta menntakerfinu í tvennt: opinbert og einka. Reynsla mín af því og skiptingu á fleiri sviðum eins og heilbrigðiskerfinu er sú að opinberi hlutinn verður sífellt verri á meðan einkageirinn getur borgað sínu starfsfólki betri laun og þar með fengið betra starfsfólk, fyrir utan að hafa peninga fyrir betri aðstöðu. Þannig að á meðan almenningur þarf að sætta sig við verri menntun og lengri biðraðir hjá lækninum geta hinir efnameiri borgað sig upp metorðastigann og fengið betri læknisþjónustu.

Hvar er réttlætið í þessu?

Mikilvægt að fyrirtæki og einstaklingar efli skóla með fjárframlögum

Til bloggara...

... sem nota svartan bakgrunn og hvíta stafi: BREYTIÐ ÞVÍ!! Allir sem hafa unnið eitthvað við textagerð og prentun vita að texta með svartan bakgrunn og hvíta stafi er erfitt að lesa. En fyrr má nú vera! Í gærkvöldi byrjaði ég að lesa eitt slíkt blogg en varð að hætta í miðju kafi þar sem stafirnir voru bókstaflega farnir að dansa um skjáinn (mér sýndist það vera jive), og ekki nóg með það heldur héldu þeir áfram að dansa þó ég færi yfir í annað. Og þeir héldu áfram að dansa, í þetta sinn samba, eftir að ég skellti aftur tölvunni og henti henni frá mér. Ég var á þessu stigi orðin viss um að ég væri dauðvona.

En til allrar hamingju lagaðist þetta fljótlega og ég róaðist niður, aftur ánægð með lífið og tilveruna. Tölvuna snerti ég þó ekki það sem eftir lifði kvölds.